Μακέτες και κείμενα (1999)

(Συμμετοχή στην ομαδική έκθεση “Εικόνες από το χθες, το σήμερα και το αύριο στη Θεσσαλονίκη” στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης, 1999).

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

Δεν πρόκειται τόσο για παρεμβάσεις στο χώρο της πόλης όσο για αλλαγή προοπτικής απέναντι στην καθημερινότητα. Αποκτούν το νόημά τους μέσα από γενικευμένες συμπεριφορές (ομαδικές ή ατομικές) τις οποίες διευκολύνει μια σειρά από κατασκευές που αρθρώνονται ως δίκτυο σε δρόμους και πλατείες σ' όλη την έκταση της πόλης. Οι δύο προτεινόμενες κατασκευές είναι μόνο ενδεικτικές.

Κατασκευή Α' (στην πλατεία ΧΑΝΘ, στο χώρο μπροστά από την είσοδο της ΔΕΘ): Ζευγάρι από κλίμακες που την καθεμία συνοδεύει ένα κυπαρίσσι, ούτως ώστε η κάτοψή τους να δίνει την εικόνα δύο αντωπών θαυμαστικών. Οι κλίμακες καταλήγουν σε πλάτωμα όπου βρίσκεται λεκάνη τουαλέτας για μικρά παιδιά τα οποία θα επιχειρήσουν συνειδητά την απεξάρτησή τους από τις πάνες. Η τελετή της ελεγχόμενης αφόδευσης σημειώνει τη μετάβαση του παιδιού από μία φάση σε μία άλλη. Είναι ένα δείγμα κοινωνικοποίησης με ψυχολογικές και οικονομικές παραμέτρους. Ένα σύστημα από φωτοκύτταρα τοποθετημένο κατά μήκος κάθε κλίμακας θα ενεργοποιεί μαγνητοταινίες ώστε να ενθαρρύνεται με μουσική η μοναχική ανάβαση των παιδιών.

Κατασκευή Β' (στον πεζόδρομο Δημ. Γούναρη, πάνω από την πλατεία Ναυαρίνου): Σε σχήμα πισίνας (σύμβολο ευμάρειας) η δεξαμενή νυχιών αποτελεί κατάφαση απέναντι σ' εκείνο που αντιμετωπίζεται με αδιαφορία. Οι τέσσερις βατήρες επιτρέπουν τη συνάφεια, τη γνωριμία, τη συζήτηση Θεσσαλονικέων που συμπτωματικά θα κόβουν τα νύχια τους την ίδια ώρα. Οικογένειες και φίλοι θα έχουν τη δυνατότητα να εντάξουν το κόψιμο των νυχιών στο κοινό τους πρόγραμμα. Η γειτνίαση με τις αρχαιότητες καταδεικνύει το χαρακτήρα του προτάγματος "Τελετουργίες Από Το Τίποτα". Δεν επιδιώκεται η ρήξη και η ανατροπή αλλά η επανεκτίμηση διαδικασιών και καταστάσεων. Επανεκτίμηση η οποία οδηγεί στην καθολική αποδοχή της ζωής χωρίς κατατμήσεις του πραγματικού και σοβαροφανείς ιεραρχήσεις του.

Συνηθίσαμε τα μεγάλα μεγέθη να τα ονομάζουμε μνημειακά, όμως το μνημείο αποτελεί διεκδίκηση της διάρκειας εκ μέρους της εξουσίας. Στις "Τελετουργίες Από Το Τίποτα" οι θεσμικές κατασκευές είναι πιο εύθραυστες από το αντικείμενό τους.