Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Από Δελτία Τύπου (2004)

(Τα παρακάτω κείμενα είναι αποσπάσματα από Δελτία Τύπου που γράφτηκαν με την ευκαιρία ενός μήνα εκδηλώσεων)

ΥΠΕΡΔΩΘΕ

Η λέξη Υπερδώθε είναι φτιαγμένη σε αντιστοιχία και αντίθεση προς το Υπερπέραν. Δεν αναφέρεται σε κάτι το μεταφυσικό, αλλά στην καθημερινότητα, για την ακρίβεια στη φωταγώγηση της καθημερινότητας διά του καθημερινού.
Πρόκειται για μία σειρά εκδηλώσεων που θα πραγματοποιηθούν το Μάρτιο σε διαμέρισμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Δεν είναι ένα διαμέρισμα που μετατράπηκε σε αίθουσα τέχνης ή διαλέξεων, όπως συχνά συμβαίνει. Είναι ένα διαμέρισμα εξοπλισμένο με έπιπλα μιας κάποιας ηλικίας, ένα διαμέρισμα βιωμένο και βιώσιμο. Ειδικοί φωτισμοί δεν θα απομονώνουν τα προς έκθεση έργα. Ο χώρος δεν θα εμφανίζεται κενός, ώστε τα έργα να είναι το μοναδικό σημείο για να πιαστεί το βλέμμα. Οι τοίχοι δεν θα είναι τα προνομιακά στηρίγματα των έργων. Μπορεί να βρίσκονται στο τραπέζι, στην καρέκλα, στο ψυγείο, στη σαλοτραπεζαρία, στο υπνοδωμάτιο, στην κουζίνα. Ούτε με αίθουσα διαλέξεων μοιάζει το διαμέρισμα, με τα καθίσματα σε παράταξη και την υπερυψωμένη έδρα του ομιλητή. Κάθε άλλο, πιο κοντά σε ατμόσφαιρα παλιάς επίδειξης τάπερ είναι. Δηλαδή, στο Υπερδώθε η καθημερινότητα αποτελεί θεματολογία και πρακτική δράσης αλλά από την άλλη μεριά, και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις συνθήκες πρόσληψης του καθημερινού.
Το Υπερδώθε βρίσκεται έξω από την τυπικότητα του συστήματος τέχνης και του πολιτιστικού θεάματος.
Επιχειρεί να δημιουργήσει μια φευγαλέα εστία καθημερινότητας, όπου η ζωή δεν αντιμετωπίζεται ως τεχνική δεξιότητας.
.
(Το προηγούμενο απόσπασμα προέρχεται από Δελτίου Τύπου του Φεβρουάριου 2004, πριν την έναρξη του Υπερδώθε. Σ' αυτό καταγράφονταν επίσης τα ονόματα των συμμετεχόντων που ήταν η Μαριάνθη Παπαλεξανδρή-Αλεξανδρή, η Σοφία Μαρτίνου, ο Μιχαήλ Μήτρας, ο Δημοσθένης Αγραφιώτης, ο Γιάννης Χάσκος, ο Νίκος Βελιώτης, ο Λάζαρος Ζήκος, ο Νίκος Κρυωνίδης, ο Barry Feldman, η ομάδα 21 Λεπτά Κομμάτι [Νίκος Δημηνάκης και Γιάννης Παπαϊωάννου], η Όλια Γκλούσενκο και ο Κωστής Δρυγιανάκης, η Χριστιάνα Λαμπρινίδη, η ομάδα 3Α, η Τίνα Βορεάδη, ο Ντάνης Τραγόπουλος, η Αγγελική Αυγητίδου, ο Έκτωρ Μαυρίδης, ο Νίξιλξ, οι Plateaux [Νικόλας Μαλεβίτσης και Λεωνίδας Πανουργιάς], η Μαρία Μητσοπούλου, ο Γιώργος Τσελίκας, η Φιλιώ Λούβαρη, η Ιωάννα Μήτσικα, η Αριάδνη Μίκου, ο Δημήτρης Τσιαπκίνης, η Τατιάνα Μύρκου, η Αθηνά Φελούρη, ο Σταύρος Κώττας, η Έφη Κάντζα, ο Άλκης Πασχαλίδης, ο Στράτος Ντόντσης, η Lililom, η Ματίνα Μακέστα, η Λία Ναλμπαντίδου κι εμείς).
.
Κάθε τόσο οι διαφημιστές προτείνουν να δραπετεύσουμε απ’ την καθημερινότητα, αντίθετα το Υπερδώθε επιχειρεί τη φωταγώγηση της καθημερινότητας χρησιμοποιώντας όσα η καθημερινή συνθήκη προσφέρει.
Το Υπερδώθε, όπως και κάθε φευγαλέα δραστηριότητα, αποτελεί και μία δοκιμασία για τον Τύπο. Η καθημερινότητα είναι μία ρευστή πραγματικότητα, που δεν υπακούει στη λογική των ημερών που είναι ή δεν είναι πρόσφορες για εγκαίνια, δεν υπακούει στη λογική των αργιών και των εορτών. Η καθημερινότητα είναι συμπαγής και αμείλικτη. Το αν καταφέρει ο Τύπος να ενημερώσει τους αναγνώστες γι’ αυτό που συμβαίνει είναι κριτήριο της εγκυρότητάς του. Το γεγονός ότι το Υπερδώθε προβάλλεται περισσότερο από τα έντυπα της Αθήνας, μας προσβάλλει ως πολίτες της Θεσσαλονίκης.
.
(Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το δεύτερο Δελτίο Τύπου για το Υπερδώθε, και στάλθηκε την 1η Μαρτίου 2004. Ακολουθεί μία ανακοίνωσή μας που εκδόθηκε με την ολοκλήρωση των εκδηλώσεων Υπερδώθε)
.
Με την ολοκλήρωση του Υπερδώθε τερματίζεται η Εικαστική μας δραστηριότητα. Επί 25 χρόνια κινηθήκαμε σε έναν άξονα κριτηρίων που αποδείχτηκε μη συμβατός προς το κυρίαρχο σύστημα αξιών. Η συνέχιση της πορείας μας δεν θα έμοιαζε παρά ως παραχώρηση στη ματαιοδοξία.
...
Πολύ σύντομο κείμενο. Τα σύντομα κείμενα προκαλούν συχνά απορίες και παρεξηγήσεις. Λέμε ότι κινηθήκαμε σ’ έναν άξονα κριτηρίων… Ας πούμε κάτι παραπάνω σχετικά με τα κριτήρια αυτά. Ότι για μας δεν είχε τόσο σημασία μια εντυπωσιακή ή λιγότερο εντυπωσιακή έκθεση ενός πετυχημένου ή λιγότερο πετυχημένου έργου, όσο ο συνεχής διάλογος και η εμπλοκή με ό,τι κάθε φορά συμβαίνει, σ’ οποιονδήποτε τομέα της πραγματικότητας κι αν αναφέρεται αυτό. Δεν είχε τόσο σημασία για μας κάποια μέθοδος ή δεξιοτεχνία, όσο η συνεργασία πολλών ανθρώπων διαφορετικής προέλευσης, ενασχόλησης, νοοτροπίας μέσα στη ρευστότητα της καθημερινότητας. Δεν είχε τόσο σημασία ένα έργο αποκομμένο και αυτοεπιβεβαιούμενο, όσο το πλαίσιο αναφοράς του έργου, το πλαίσιο μέσα στο οποίο το έργο παραγόταν και προσλαμβανόταν.
Και γιατί η συνέχιση της πορείας μας θα έμοιαζε με παραχώρηση στη ματαιοδοξία; Επειδή, ύστερα από τόσα πια χρόνια, η δραστηριότητά μας είναι αναγνωρίσιμη, οπότε, σύμφωνα με την κυρίαρχη λογική, πιστοποιεί την ύπαρξή μας αντί να προκαλεί κάποια ζύμωση με τα θέματα που θίγει, με τον τρόπο που τα θίγει. Μ’ άλλα λόγια, ενώ η εφηβεία μας ξεδιπλώθηκε σ’ ένα περιβάλλον όπου το προσωπικό θεωρούνταν πολιτικό, τώρα ζούμε ένα παρόν ξένο όπου το προσωπικό συμφύρεται με το ιδιωτικό.

31 Μαρτίου 2004, Θανάσης Χονδρός και Αλεξάνδρα Κατσιάνη
.







(Φωτογραφία από τη Δράση μας Μια τελευταία συνάντηση, μερικές εικόνες να θυμάσαι, της 28ης Μαρτίου 2004)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου