Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Με τη Λώρη Κέζα (2005)

(Την Κυριακή 10 Απριλίου 2005 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ η συνέντευξη του Δημοσιοϋπαλληλικού Ρετιρέ που ακολουθεί, όπως παρουσιάστηκε)

«Ψηφίστε μας να τα κάνουμε χειρότερα»

«Αν είστε τόσο μαζοχιστές ώστε να ψηφίζετε αυτούς που δεν κάνουν τίποτα για την πόλη, γιατί δεν ψηφίζετε εμάς που θα την κάνουμε χειρότερη;». Με αυτή τη φράση ξεκινά το 7ο τεύχος του ηχητικού περιοδικού της ομάδας «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ» (ΔΡ) της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ένα τρίο με πλούσια δράση στην εικαστική και μουσική πρωτοπορία που από το 2002 εκδίδει ένα περιοδικό σε προφορική εκδοχή: τα κείμενα ηχογραφούνται και συνοδεύονται από τη μουσική που συνθέτει και ερμηνεύει η ομάδα. Το 7ο τεύχος της περιοδικής ηχητικής έκδοσης έχει τίτλο «Ψηφίστε τον συνδυασμό Θεσσαλονίκη Θλιβερή Επαρχία». ........................ Ιδού τα βιογραφικά των μελών του ΔΡ, όπως μας τα απέστειλαν: Ο Ντάνης Τραγόπουλος και ο Θανάσης Χονδρός γεννήθηκαν το 1953. H Αλεξάνδρα Κατσιάνη το 1954. Ο Ντάνης (πολιτικός μηχανικός) έπαιξε κατά καιρούς με πολλά ροκ σχήματα, σε δίσκο αποτυπώθηκε όμως μόνο η συμμετοχή του στους τζαζ-ροκ Α Priori. Πήρε μέρος στους αγώνες τραγουδιού στην Καλαμάτα και κυκλοφόρησε ένα CD με τραγούδια του πάνω στον Μικρό Πρίγκιπα. Ο Θανάσης και η Αλεξάνδρα (φιλόλογοι) κινήθηκαν κυρίως στον εικαστικό χώρο, τον οποίο εγκατέλειψαν το 2004. Το 1991 κέρδισαν το βραβείο της ισπανικής ραδιοφωνίας για το καλύτερο μουσικό έργο για το ραδιόφωνο. Το 0+ είναι ένα CD με κομμάτια τους από εικαστικές δράσεις τους.
- Πώς είχατε την ιδέα να κυκλοφορήσετε ένα «προφορικό περιοδικό» ως «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ»;
«Από τη μια μεριά είναι η τεχνολογία των υπολογιστών και του σπιτικού στούντιο ηχογραφήσεων, τεχνολογία που κάνει την παραγωγή εύκολη και οικονομική υπόθεση. Δίνει την ευκαιρία να έχεις αμεσότητα απέναντι σε ό,τι σε ερεθίζει κάθε φορά. Είναι επίσης και η τεχνολογία των εγγράψιμων δίσκων μια πρόσθετη ευκολία. Αυτό που παράγεις μπορεί να αντιγράφεται συνέχεια χωρίς απώλειες, σε αντίθεση με τις κασέτες παλιά. Προτρέπουμε τους ακροατές μας, αν τους αρέσει αυτό που ακούν, να το αντιγράφουν και να το μοιράζουν στους φίλους τους. Οι αντιγραφές βοηθούν τη μουσική να διαχέεται, δεν τη σκοτώνουν, όπως ισχυρίζονται οι εταιρείες. ..................... Από την άλλη μεριά θέλαμε να κάνουμε ένα έργο σε εξέλιξη. H μουσική έχει ούτως ή άλλως σχέση με τον χρόνο αφού έχει διάρκεια, αλλά θέλαμε να παίξουμε και με τον πραγματικό χρόνο, δηλαδή να ξετυλίγεται το περιοδικό από τεύχος σε τεύχος ακολουθώντας τις ορέξεις μας στο αμέσως προηγούμενο διάστημα. Έτσι έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε αλλαγές στο ύφος που δεν θα ταίριαζαν στον χαρακτήρα ενός έργου που αναπτύσσεται σε έναν δίσκο. Μπορούμε να καλέσουμε τους ακροατές σε ανάδραση (όπως έγινε στο 4ο τεύχος) ή μπορούμε να επαναφέρουμε θέματα κάποιου περασμένου τεύχους. Ανακοινώνουμε συνήθως σε κάθε τεύχος πότε θα κυκλοφορήσει το επόμενο και αυτό είναι ένα χρονικό όριο για εμάς τους ίδιους».
- Το έβδομο τεύχος που μόλις κυκλοφόρησε έχει τίτλο «Ψηφίστε τον συνδυασμό Θεσσαλονίκη Θλιβερή Επαρχία». Μήπως είναι πέραν του δέοντος επιθετικός για την πόλη σας;
«Ένα ωραίο βιντεοκλίπ θα ήταν να μαγνητοσκοπήσει κάποιος τους επιβάτες ενός λεωφορείου κατά μήκος της Εγνατίας να σταυροκοπιούνται κάθε φορά που περνούν έξω από μια εκκλησία, κάθε είκοσι μέτρα δηλαδή. Αυτή είναι η πορεία της πόλης. Από τη "Ζωή" και τον "Σωτήρα" στον Κούβελα, στον Παπαθεμελή, στον Ψωμιάδη και από εκεί στο "Άβατον" και στο "Strange". Δεν γίνεται να υπάρχει μια τέτοια πορεία ερήμην των πολιτών. Είναι πολύ εύκολο να περιορίζεται κανείς σε κατηγορίες προς το αθηνοκεντρικό κράτος. Απέναντι στις παθητικές γκρίνιες το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης είναι ένα καλό παράδειγμα πως ό,τι πέτυχε κατά καιρούς στην πόλη είναι οι καινοτόμες πρωτοβουλίες».
- Πρακτικά πώς εργάζεστε; Πώς γράφονται-ηχογραφούνται τα κείμενα και οι μουσικές συνθέσεις;
«Κάποιος έχει μια πρώτη ιδέα, την πλάθουμε κάπως, την απλώνουμε, τη μαζεύουμε, ξεκινάμε. Το ενδιαφέρον είναι όταν συγκεντρωνόμαστε πια στο σπίτι του Ντάνη και ηχογραφούμε τα πρώτα όργανα και τις φωνές, οπότε αρχίζει να μορφοποιείται η όλη ιδέα. Τότε αρχίζουν να εκδηλώνονται οι εμμονές του καθενός μας. Ο ένας θέλει κάτι πιο μελωδικό εδώ που ο άλλος θέλει κάτι πιο έντονο, και άλλα τέτοια. Είναι συναρπαστικό, άλλοτε γελάμε πολύ, κάποτε ανεβαίνει και η πίεση... Όποιος κουραστεί ή βαρεθεί πρώτος υποχωρεί και προχωρούμε στο επόμενο κομμάτι».
- Ποιες άλλες δράσεις έχετε παρουσιάσει;
«Το ΔΡ ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1984 εμφανιζόμενο σε ένα γιαπί. Ακολούθησαν κι άλλες τέτοιες απροειδοποίητες εμφανίσεις σε δημόσιους χώρους, λαϊκές αγορές, πάρκα κ.ά. με περίεργες αμφιέσεις... H Αλεξάνδρα π.χ. είχε μια γλάστρα με ένα φουντωτό φυτό στο κεφάλι της όταν εμφανιστήκαμε στο γιαπί. Το σκεπτικό ήταν τότε ότι η μουσική θα λειτουργεί προσχηματικά ώστε να δίνει την ευκαιρία για τις απρόσμενες εισβολές στον δημόσιο χώρο. Αρχισαν να μας καλούν και σε διάφορα μέρη, σε εκδηλώσεις στην Αρχιτεκτονική Σχολή ή στο φεστιβάλ της Αυγής όπου σπάζαμε καρύδια - ως αναφορά στον Κάφκα που έγραφε στη "Ζοζεφίνα" ότι το να σπάζεις καρύδια δεν είναι τέχνη. Παίξαμε στον Βόλο αλλά και στον Πειραιά, στην τελευταία Πανελλήνια Εκθεση Εικαστικών Τεχνών, όπου στρώσαμε τραπέζι και τρώγαμε συνοδεία μετρονόμου. Στο μεταξύ είχαμε αρχίσει τις ηχογραφήσεις και όσο περνούσε ο καιρός τόσο πολλαπλασιάζονταν οι ηχογραφήσεις και μειώνονταν οι εμφανίσεις. Φεβρουάριο του 1989 κυκλοφόρησε η "Άλλη Πλευρά" σε βινύλιο και συμμετείχαμε σε πολλές συλλογές στο εξωτερικό. Ύστερα, για τρία χρόνια, ο Θανάσης και η Αλεξάνδρα έλειψαν στη Σουηδία οπότε ατονήσαμε. Γράψαμε όμως τον "Ιανό", που κυκλοφόρησε αργότερα, το 1995. Όπως ο ρωμαϊκός θεός Ιανός είχε δύο πρόσωπα, έτσι και το έργο με τ' όνομά του έχει δύο μέρη, το καθένα για ένα ραδιοφωνικό σταθμό. H μετάδοση θα έπρεπε να γίνει ταυτόχρονα από δύο σταθμούς και η ακρόαση από δύο ραδιόφωνα. Δεν έγινε ποτέ. Το 1999 κυκλοφόρησε το "Πάρτυ" ενώ διαρκούσαν ακόμη οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία. Αναφερόταν σε αυτά τα γεγονότα με αποσπάσματα από ομιλίες των πρωταγωνιστών τους. Το 2002 άρχισε το περιοδικό. Το 2003 πήραμε μέρος στη δράση "Gates" που οργάνωσε μια ιταλίδα επιμελήτρια, και μ' αυτή τελειώσαμε τις δημόσιες εμφανίσεις μας».
- Το ΔΡ μήπως αποτελεί τον πυρήνα μιας ευρύτερης ομάδας ή είστε μόνοι μέσα στην πόλη σας;
«Σαν την καλαμιά στον κάμπο».
- Θα ανταποκρινόσασταν θετικά σε πρόταση μεγάλης εταιρείας να αναλάβει την παραγωγή και διανομή του προφορικού περιοδικού; Θα δεχόσασταν κρατική χορηγία;
«Προτείναμε σε διάφορους την έκδοση του "Πάρτυ", που είχε ολοκληρωθεί προτού τελειώσουν οι βομβαρδισμοί. Και ήταν εποχή με αναμμένα τα πνεύματα, όπως θα θυμάσαι, καθώς οι βομβαρδισμοί συνεχίζονταν. Το προτείναμε και σε περιοδικά για να διανεμηθεί δωρεάν. Απαντήσεις δεν πήραμε. Το περιοδικό θα ήταν λοιπόν αδύνατο να κυκλοφορήσει από μεγάλη εταιρεία. Έχουμε από τον Οκτώβριο του 2002 επτά τεύχη... Τέτοια εκδοτική συχνότητα θα υποστηριζόταν μόνο αν ο δημιουργός είχε μεγάλο όνομα. Εμείς είμαστε άγνωστοι. Έπειτα η προσωπική παραγωγή του περιοδικού εξασφαλίζει την αυτονομία μας. Δεν αισθανόμαστε καμία δέσμευση. Γι' αυτό και ουδέποτε σκεφτήκαμε κάποια χορηγία».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου