ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ (του 2001)

ΣΤΟΝ ΥΠΟΓΕΙΟ

My dear friends,
τώρα που ήρθατε στην Αθήνα
μην παραλείψετε να επισκεφτείτε τον υπόγειο σιδηρόδρομο.
Δρομολογήθηκε για τους Ολυμπιακούς του 1996
αλλά παραδόθηκε με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση.
Μεγαλειώδες παράδειγμα αναπτυξιακής δραστηριότητας
που σκόνταφτε συνέχεια σε αρχαιότητες.
Χρονοβόρες λοιπόν διαδικασίες, ανασχεδιασμός,
δαπάνες στις δαπάνες…
Όμως εμείς ήμασταν πάντα εραστές του ωραίου και της τέχνης.
Έτσι, μπορούμε τώρα πια να πούμε “ελάτε
να σας δείξουμε το υπόγειο μουσείο, ελάτε
να θαυμάσετε τα σύγχρονα έργα δεμένα
με τις δημιουργίες των προγόνων μας, εδώ
θα μπορέσετε να θυμηθείτε ότι κι εσείς
σ’ εκείνους χρωστάτε ένα κομμάτι του πολιτισμού σας.

Συγκίνηση… Πόση συγκίνηση.
Δεν είναι μόνο αυτή που οι αρχαιότητες υποβάλλουν,
είναι η συγκίνηση που προκαλεί ο σεβασμός προς τις αρχαιότητες,
ο σεβασμός που όλα του υπόγειου σταθμού αναδίδουν.
Αχ Μακρυγιάννη, να ’σουνα από καμιά μεριά.
Δεν ήταν άδεια τα μεγάλα σου τα λόγια
που μας είπες “γι’ αυτά πολεμήσαμε”. Είναι ξεκάθαρο
και σε καταλαβαίνω.
(Εκείνους που δεν κατάλαβα ποτέ είναι οι αρχαίοι,
που, μόλις τους Πέρσες έδιωξαν, έπιασαν
ό,τι απέμεινε απ’ την καμένη τους την πόλη
και το πετάξαν σε πηγάδια. Πήραν κομμάτια
απ’ τα σπασμένα αγάλματα και τα έχτισαν
με πλίνθους και με λάσπη. Μέσα στη μέθη
της μεγάλης νίκης τους δεν μπόρεσαν
να το σκεφτούν ότι τα λείψανα
της πρώην πόλης τους πρέπει να συνυπάρξουν
με την ανάπτυξη της νέας,
ότι το μακροπρόθεσμο συμφέρον των Ελλήνων
αυτό υπαγορεύει).