(Σημ: Το Άναμμα Του Σπίρτου ήταν φύλλο που κυκλοφόρησε άτακτα συνοδεύοντας τις Χειρονομίες, μία σειρά εκδηλώσεων που παρουσιάσαμε στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο 1988).
Ήταν τέλη του 1983 όταν πρωτοσκεφτήκαμε για έναν «προσωπικό» μήνα, ένα μήνα γεμάτο με εκδηλώσεις δικές μας, κι αυτό ήταν ένα αστείο, μια διακωμώδηση των διαφόρων «μηνών» που γίνονται κατά καιρούς αφιερωμένοι σε κάποιο τομέα ή μέσο. Γρήγορα όμως άλλαξε χαρακτήρα η σκέψη μας καθώς άρχισαν να αναδύονται οι λόγοι που έκαναν μια τέτοια απόπειρα ενδιαφέρουσα. Όταν το μοντέλο της δουλειάς σου αποτελούν πράξεις απλές και συνάμα δυναμικές, όπως π.χ. το άναμμα ενός σπίρτου, τότε ένας μήνας εκδηλώσεων σημαίνει ευκαιρία να δειχτεί με έμφαση ένας όγκος δουλειάς που αλλιώτικα θα σκεπαζόταν μάλλον από την πολυχρωμία της καθημερινότητας. Κάνοντας Χειρονομίες ένα ολόκληρο μήνα, η μία μέρα παραπέμπει στην άλλη και την υποστηρίζει. Είναι σαν ν’ ακολουθείς κάποιο μίτο, τα ίχνη ενός έργου-σε-εξέλιξη. Έπειτα, όταν δουλεύεις με το σώμα ως μέσο, όπως πολύ συχνά κάνουμε, ενδιαφέρεσαι για τη σχέση με το χώρο και το χρόνο όπως προκύπτει απ’ την άμεση επαφή σου μέσα από την κίνηση ή την ακινησία, για την αυτοσυγκέντρωση και το ξεπέρασμα όσων περιοριστικών, των ίδιων σου των προκαταλήψεων, ρισκάρεις. Κάτω απ’ αυτή την οπτική το ν’ ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις ενός μήνα με εκδηλώσεις διάσπαρτες στην πόλη είναι μια πρόκληση. Και κάτι ακόμη, ένας μήνας Χειρονομιών προβάλλει τον ανομοιογενή χαρακτήρα των προϊόντων που ως ανειδίκευτοι δημιουργοί παράγουμε, προϊόντα δηλαδή που αποτελούν μεγέθη μη μετρήσιμα.
Οι σκέψεις αυτές μας οδήγησαν ν’ αποφασίσουμε την υλοποίηση του μήνα. Ήταν Φεβρουάριος του 1984 όταν πήραμε την απόφαση, ένας Φεβρουάριος μεγάλος 29 ημερών ο οποίος σημαδεύτηκε ιδιαίτερα για μας με τη γέννηση της κόρης μας. Θελήσαμε λοιπόν η πραγματοποίηση του μήνα να γίνει τον επόμενο μεγάλο Φεβρουάριο, του 1988.
21 χειρονομίες λοιπόν σε 29 μέρες. 21 χειρονομίες εφήμερες, ακόμη κι όταν τα μέσα που χρησιμοποιούμε επιτρέπουν μεγαλύτερες διάρκειες. Προτιμούμε το εφήμερο γιατί είναι απομακρυσμένο από τις ψευδαισθήσεις αιωνιότητας, και αφαιρούν από την τέχνη τον υπερβατικό χαρακτήρα που οι κοινωνικές συμβάσεις τής δίνουν. Το εφήμερο δρα απελευθερωτικά γιατί επιτρέπει τη ζωντανή εμπειρία, και το έργο που προτείνεται εκτίθεται χωρίς εξουσιαστικά στοιχεία.
Ήταν τέλη του 1983 όταν πρωτοσκεφτήκαμε για έναν «προσωπικό» μήνα, ένα μήνα γεμάτο με εκδηλώσεις δικές μας, κι αυτό ήταν ένα αστείο, μια διακωμώδηση των διαφόρων «μηνών» που γίνονται κατά καιρούς αφιερωμένοι σε κάποιο τομέα ή μέσο. Γρήγορα όμως άλλαξε χαρακτήρα η σκέψη μας καθώς άρχισαν να αναδύονται οι λόγοι που έκαναν μια τέτοια απόπειρα ενδιαφέρουσα. Όταν το μοντέλο της δουλειάς σου αποτελούν πράξεις απλές και συνάμα δυναμικές, όπως π.χ. το άναμμα ενός σπίρτου, τότε ένας μήνας εκδηλώσεων σημαίνει ευκαιρία να δειχτεί με έμφαση ένας όγκος δουλειάς που αλλιώτικα θα σκεπαζόταν μάλλον από την πολυχρωμία της καθημερινότητας. Κάνοντας Χειρονομίες ένα ολόκληρο μήνα, η μία μέρα παραπέμπει στην άλλη και την υποστηρίζει. Είναι σαν ν’ ακολουθείς κάποιο μίτο, τα ίχνη ενός έργου-σε-εξέλιξη. Έπειτα, όταν δουλεύεις με το σώμα ως μέσο, όπως πολύ συχνά κάνουμε, ενδιαφέρεσαι για τη σχέση με το χώρο και το χρόνο όπως προκύπτει απ’ την άμεση επαφή σου μέσα από την κίνηση ή την ακινησία, για την αυτοσυγκέντρωση και το ξεπέρασμα όσων περιοριστικών, των ίδιων σου των προκαταλήψεων, ρισκάρεις. Κάτω απ’ αυτή την οπτική το ν’ ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις ενός μήνα με εκδηλώσεις διάσπαρτες στην πόλη είναι μια πρόκληση. Και κάτι ακόμη, ένας μήνας Χειρονομιών προβάλλει τον ανομοιογενή χαρακτήρα των προϊόντων που ως ανειδίκευτοι δημιουργοί παράγουμε, προϊόντα δηλαδή που αποτελούν μεγέθη μη μετρήσιμα.
Οι σκέψεις αυτές μας οδήγησαν ν’ αποφασίσουμε την υλοποίηση του μήνα. Ήταν Φεβρουάριος του 1984 όταν πήραμε την απόφαση, ένας Φεβρουάριος μεγάλος 29 ημερών ο οποίος σημαδεύτηκε ιδιαίτερα για μας με τη γέννηση της κόρης μας. Θελήσαμε λοιπόν η πραγματοποίηση του μήνα να γίνει τον επόμενο μεγάλο Φεβρουάριο, του 1988.
21 χειρονομίες λοιπόν σε 29 μέρες. 21 χειρονομίες εφήμερες, ακόμη κι όταν τα μέσα που χρησιμοποιούμε επιτρέπουν μεγαλύτερες διάρκειες. Προτιμούμε το εφήμερο γιατί είναι απομακρυσμένο από τις ψευδαισθήσεις αιωνιότητας, και αφαιρούν από την τέχνη τον υπερβατικό χαρακτήρα που οι κοινωνικές συμβάσεις τής δίνουν. Το εφήμερο δρα απελευθερωτικά γιατί επιτρέπει τη ζωντανή εμπειρία, και το έργο που προτείνεται εκτίθεται χωρίς εξουσιαστικά στοιχεία.
Στιγμιότυπο από τη δράση Μουσική Για Μπαρ, από τις Χειρονομίες στη Θεσσαλονίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου